Η ιστοσελίδα περιέχει δημοσιεύσεις κειμένων και ιστορικών πηγών που αφορούν την ιστορία της Αρκαδίας, κυρίως τις περιοχές της Γορτυνίας και του Μαινάλου, καθώς επίσης και ορισμένες ερασιτεχνικές ιστορικές μελέτες γενικότερου ενδιαφέροντος.

Η μάχη της Πελαγονίας (1259 μ.Χ.)


Καθοριστική για την πορεία του νεοελληνικού έθνους ήταν η μάχη της Πελαγονίας (Σεπτέμβριος 1259), όπου συγκρούστηκαν για το έλεγχο των ελληνικών περιοχών και τη διαδοχή της αυτοκρατορίας, το δεσποτάτο της Ηπείρου και η αυτοκρατορία της Νίκαιας.


«θέλω νὰ σὲ ἀφηγηθῶ καὶ νὰ σὲ καταλέξω
τὸ πῶς ὁ πρίγκιπας Μορέως, ἐκεῖνος ὁ Γυλιάμος,
ἐπιάστη στὴν Πελαγονίαν ἐκεῖνος κι ὁ λαός του.»

Καθοριστική για την πορεία του νεοελληνικού έθνους ήταν η μάχη της Πελαγονίας (Σεπτέμβριος 1259), όπου συγκρούστηκαν για το έλεγχο των ελληνικών περιοχών και τη διαδοχή της αυτοκρατορίας, το δεσποτάτο της Ηπείρου και η αυτοκρατορία της Νίκαιας. Σύμμαχος των πρώτων ήταν ο πρίγκηπας Μορέως και Αχαΐας που έλεγχε μία περιοχή σχεδόν ίσης έκτασης με το πρώτο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος του 1830. Ο Μοριάς υπό την εξουσία των Βιλλεαρδουίνων γνώρισε για λίγο καιρό μεγάλη ακμή μέχρι τη μοιραία για αυτούς και παράξενη αυτή μάχη. Η πορεία της περιοχής στη συνέχεια ήταν γνωστή και καταστροφική υπό τους Δεσπότες του Μυστρά, τους άλλους Φράγκους και Λατίνους και την τελική κατάληξη στους Οθωμανούς. Ακολουθούμε τη διήγηση του χρονικού του Μορέως.





Μετά 50 σχεδόν χρόνια από την εύκολη κατάκτηση ο Μοριάς από τη μεσαιωνική ιστορική αφάνεια και το περιθώριο εντός της αυτοκρατορίας ξαναήρθε στο προσκήνιο. Νέα κάστρα και πόλεις οικοδομούνται, οι Φράγκοι ιππότες και οι πρίγκηπες που είχαν γεννηθεί στον Μοριά, φαίνεται να ήταν αγαπητοί στο λαό, μιλούν ελληνικά και αρχίζουν να παίρνουν και ελληνικά ονόματα. Επιπλέον όπως γράφει ο Παπαρηγόπουλος έμαθαν στους ντόπιους ουσιαστικά να πολεμούν, αφού παλαιότερα δεν χρησιμοποιούνταν από τους βυζαντινούς. Αν και εν γένει οι βυζαντινοί αυτοκράτορες είχαν πάψει καιρό να βασίζονται στην μαχητική ικανότητα των περισσότερων υπηκόων τους.

Οἱ φλαμουριάροι τοῦ Μορέως ὁμοίως κ᾿ οἱ καβαλλάροι
ἀρχίσασιν νὰ πολεμοῦν κάστρη καὶ δυναμάρια,
ὁ κατὰ εἷς στὸν τόπον του νὰ κάμνῃ τὸ ἐδικόν του·
κι ὡσὰν τὰ ἐκατασταίνασι τὰ δυναμάρια ἐκεῖνα,
ἀφῆναν τὰ ὑπονόμια τους, τὰ εἶχαν ἐκ τὴν Φραγκίαν,
κ᾿ ἐπαίρνασιν τοῦ τόπου τους τ᾿ ὄνομα ὄπου ἐβάναν.
Ἐν τούτῳ ἄρχισεν ἐμπρὸς ὁκάποιος μέγας ἀφέντης,
μισὶρ Ντζεφρὲ τὸν ἔλεγαν, τὸ ἐπίκλην του ντὲ Μπριέρες,
ὅπου ἦτο ἀφέντης τῶν Σκορτῶν, τοῦ δρόγγου καὶ τοῦ τόπου.
κάστρον ἐποίησε ἀφιρόν, ὄμορφον δυναμάριν,
Καρύταινα τὸ ὠνόμασεν κ᾿ ἐκεῖνος ὠνομάστην
ἀφέντης τῆς Καρύταινας, ὁ ἐξάκουστος στρατιώτης.
παύτου γρ δεύτερος, μισρ Γαρτιέρης κουε,
ντ
Ροζιέρες τν λεγαν, οτως εχεν τ πίκλην·
κάστρον
ποίησε φοβερν κε ες τν Μεσαρέαν
κα
κωβαν τ νόμασεν, κι κενος το φέντης.
κάποιον λλον λεγαν τ νομα μισρ ωάννης,
ντ
Νουιλ τ πίκλη του, που τον κα πρωτοστράτωρ
το
πριγκιπάτου το Μορέως κ᾿ εχεν το ες γονικν του·
κάστρον
ποίησε λόγου του κα Πασσαβν τ κράξε.
λλος τον ντ Νιβηλτ κα κουε μισρ ωάννης·
ποικεν κάστρο λόγου του κ᾿ κραξέ το Γεράκιν,
που νι ες τν Τσακωνίαν δθεν γρ το λέου.
σαύτως κα ο τεροι που εχαν φεντίες,
ο
καβαλλάροι κι ρχιερες κι λοι ο φλαμουριάροι,
κατ ες στν τόπον του ποίησεν δυναμάριν·
το
κόσμου γρ τν δονν θέλαν κι γαποσαν,
κ
᾿ χαίρονταν μφότεροι πρς τν καιρν που εχαν.

Αφορμή για τη σύγκρουση ήταν ο έλεγχος της Θεσσαλίας (Βλαχίας όπως την έλεγαν). Ο δεσπότης της Ηπείρου ζήτησε τη βοήθεια του γαμπρού του ηγεμόνα της Αχαΐας κατά του στρατού της Νίκαιας, ο οποίος και δεν αρνήθηκε να τον βοηθήσει.

…ἐσυμβιβάστηκεν Δεσπότης Κουτρούλης [1]
μετ τν πρίγκιπα Μορέως κενον τν Γυλιάμον,
τ
ν δελφήν του δωκεν μόζυγον γυνακαν.
π᾿ ατην τν συμπεθερίαν πλήθυνε γάπη
νάμεσον το πρίγκιπος κ᾿ κεινο το Δεσπότου·
ο
τως γρ γαπούντησαν κενοι κι λαός τους,
σπερ ν σαν νομο λοι π μίαν μητέρα.

Από την άλλη ο σφετεριστής του θρόνου της Νίκαιας, μελλοντικός αυτοκράτορας της Πόλης και ιδρυτής της δυναστείας των Παλαιολόγων, Μιχαήλ Η' άρχισε να μαζεύει το στρατό του από διάφορα μέρη.


[1] Σημαίνει μάλλον φαλακρός, άλλος ήταν αυτός που ο γάμος του έγινε διάσημος.





Μαντατοφόροι ἀπήλθασιν ἐκεῖ εἰς τὴν λαμάννιαν· 
τριακόσιους γὰρ ἐρρόγεψαν ὅλους καβαλλαρίους
ὅπου ἦσαν ὅλοι ἐκλεχτοί, ὅλοι ἀποδιαλεμένοι.
Ἐκ τὴν Οὐγγαρίαν ἤλθασιν χίλιοι πεντακόσιοι,
ὅπου ἦσαν ὅλοι ἐκλεχτοὶ δοξιῶτες στὰ ἄλογά τους.
Ὁ Κράλης γὰρ τοῦ ἀπέστειλεν, ὁ ρῆγας τῆς Σερβίας,
 ἑξακοσίους εἰς τὰ ἄλογα, ὅλους καλοὺς δοξιῶτες.
Ἐκεῖνοι τῆς Ἀνατολῆς ἀρίφνητοι τοῦ ἦλθαν
κ᾿ ἠφέρασιν καὶ μετ᾿ αὐτοὺς Τούρκους πεντακοσίους.
Κι ταν λθεν νέος καιρς ατς μάρτιος μνας,
στ
μέρη νδριανόπολης ες τος πλατέους τος κάμπους
κε περισωρέψασιν κενα τ φουσστα.
Κι
βασιλες, ς φρόνιμος, κα εχεν γρ τν ννοιαν,  
πόστειλεν κα λθασιν Κουμάνοι δύο χιλιάδες,
δοξιτες ες τ λογα πολλ λαφρο τς μάχης.


Ο "ελληνικότατος" αυτός στρατός της Νίκαιας κατά τις βυζαντινές συνήθειες με επικεφαλή τον "κρ Θεόδωρο Δοκα τς Βλαχίας, στις τον Σεβαστοκράτορας λης τς Ρωμανίας", αδερφό του δεσπότη της Ηπείρου (!) ξεκινά να συναντήσει τους αντιπάλους του, που δε μένουν αδρανείς


Κι φότου πραν τν βουλήν, καθς σ τ φηγομαι,
Δεσπότης πίσω στράφηκεν κεσε ες τν ρταν·
καταπαντο
θε πέστειλεν φουσστα ν σωρέψ.
Κι
πρίγκιπας στράφηκεν στν χώραν νδραβίδας·
καταπαντο
θε πέστειλε ν οκονομονται πάντες,
μικροί, μεγάλοι μ
ρματα, πεζο κα καβαλλάροι·
ε
ς νοιξιν γρ το καιρο διαβόντα το χειμνος
φν πασχάσουσιν μο ες τν πρίλιον μναν,
λοι ν᾿ πέρχωνται ρθ κε στν νδραβίδα
δι
ν᾿ περάσουν, ν᾿ πελθον στ μέρη Ρωμανίας.



Στη συνέχεια ο Ρωμαιο-αλαμαννο-ουγγρο-σερβο-βουλγαρο-τουρκο-κουμανικός στρατός τέθηκε αντιμέτωπος με τους Φράγκους και Ρωμαίους ιππότες της ελληνικής περιοχής, που ακολουθούνταν απο τους ντόπιους στρατιώτες τους (σιργέντες=Sergents): Μοραΐτες, Ηπειρώτες, Θηβαίους, Ευβοείς,Αθηναίους, Κεφαλλονίτες, Σαλωνίτες και Βλάχους της Θεσσαλίας. Πρακτικά η αναβίωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας μετά την κατάκτηση του 1204 ήταν μία "ελληνοτουρκική" σύγκρουση με νικητές τους Τούρκους (ιπποτοξότες του Παλαιολόγου).

Ο σεβαστοκράτορας προσπάθησε με διπλωματικό τρόπο να αποθαρρύνει τους συμμάχους προβάλλοντας τη δύναμη του στρατού του και στοχεύοντας κυρίως στους συγγενείς του στο αντίπαλο στρατόπεδο. Αποτέλεσμα ήταν ο διχασμός των αντιπάλων του και οι σκέψεις αρκετών για αποφυγή της σύγκρουσης και υποταγή στη Νίκαια.

κούσων τατα ο ρχοντες ο πρτοι το φουσσάτου,
ο μν πίστεψαν εθέως λήθεια σν τ λέγαν·
κ᾿ ο λλοι λέγαν, ψέματα επεν δημηγέρτης.
φέντης τς Καρύταινας ξάκουστος κενος
ντράπη, τ κούσει τ φυγεον, μεγάλως ταραχεύτη
κα
επεν, τι ψέματα επεν χωριάτης
που λθεν κι φηγήσετονκενα το Δεσπότου·
λα σα σαν λόγια εκαιρα, καύχημα τν Ρωμαίων
που παινονται λοστινο κα ψέγουν τος χτρος τους.
«
λλ ς σταματήσωμεν δ ες τος κάμπους τούτους
κι
ν λθουν, ν πολεμήσωμεν μες ς τος δεχτομε,
Μηδν σκιασττε τίποτε ν εναι πλειότεροί μας·
τι λας πολύπλοκος κι π διαφόρες γλσσες
ποτ
καλν συμβίβασιν οκ χουσιν λλήλως,
μες γρ κα ν εμεθεν λίγοι πρς κείνους,
λοι εμεθεν ς δελφο κα γλσσαν μίαν λαλομε,
κ
᾿ δάρτε θέλομεν φαν ν εμεθεν σγρατιτες».




Όμως κάποιοι απο το δεσποτάτο της Ηπείρου άρχισαν ανοιχτά να λιποτακτούν με πρώτο το νόθο γιο του δεσπότη με πρόσχημα κατά μία εκδοχή ότι κάποιος τον προσέβαλε. Τελικά οι Μωραΐτες αποφάσισαν να πολεμήσουν ενώ οι "Δεσποτάτοι" άρχιζαν να σκέφτονται όλο και περισσότερο την αποχώρηση. Και ο ίδιος ο Δεσπότης της Ηπείρου ο ίδιος που προκάλεσε την σύγκρουση μετά τις εξελίξεις δεν είχε σκοπό να πολεμήσει και είπε: ᾿ ο Μοραΐτες ς λαλον κι ς ποιήσουν ς κελεύουν" αποσυρόμενος από το πεδίο της μάχης πριν από αυτήν. Με το χρονικογράφο να ξεσπά εναντίον του. 

δε μαρτίαν που ποικεν τότε Δεσπότης
ν
λθ ν βγάλ κ τν Μορέαν τν πρίγκιπα Γυλιάμον
μ
τ νθος τν εγενικν νθρώπων το Μορέως,
που εχασιν νάπαψιν κα μονοκρατορίαν,
κι
πγαν ες βοήθειαν του στν μάχην που εχεν·
τότε το
ς λευτέρωσεν στς χερας τν χτρν του
κ
᾿ φυγεν κα διάβηκεν ες τν Θεο κατάραν.
Πο
ος ν᾿ κούσ πώποτε Ρωμαίου ν χ πιστέψει
δι
᾿ γάπην γρ δι φιλίαν δι καμμίαν συγγένειον;
ποτ Ρωμαίου μ μπιστευτς δι σα κα σο μνύει·
ταν θέλ κα βούλεται το ν σ περγώσ,
τότε σ
κάμνει σύντεκνον δελφοποιτόν του,
κάμνει σε συμπέθερον δι ν σ ξολοθρέψ.

Τότε άρχισε η μάχη με τους Αλαμάννους ιππότες να στέλνονται κατά των Φράγκων της Αχαΐας μιας και ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να τους αντιμετωπίσουν σε ανοικτή σύγκρουση στο πεδίο. 


Τ πρτο λλάγι που εχασιν τον τν λλαμάνων·
τ δε τους γρ ξάκουστος φέντης τς Καρυταίνου,
λόρθα ες ατους ρμησεν, σκυψαν τ κοντάρια.
Τν πρτον που πάντησεν κ᾿ δκεν κονταρέαν
τον κενος πο λεγαν Δοκα ντ Καρεντάνα·
στ στθος τν βάρεσεν πάνω ες τ σκουτάριν,
μ τ φαρν τν ρριξεν ες γν ποθαμένον·
παύτου δειρε λλους δύο που σαν συγγενες του.
Τ κοντάρι που βάσταζεν κόπη ες τρία κομμάτια·
κ᾿ εθέως γρήγορα βαλεν τ χέριν στ σπαθί του
κα ρξετον ν πολεμ κείνους τος λλαμάνους·
σοι το ρχόντησαν μπρς δι ν τν πολεμήσουν,
λους τος κατέκοφτεν ς χόρτον ες λιβάδι.
Κι ς βλεπαν ο τεροι που σαν μετ᾿ κενον,
λοι ντρειομένα βάλθησαν κα συντροφίαν το κάμνουν,
τος λλαμάνους σφαξαν κ᾿ θανατώνανέ τους.


Βλέποντας τη συντριβή των Αλαμάννων ο Σεβαστοκράτορας της Νίκαιας δίνει εντολή στους αμέτρητους ιπποτοξότες του, που δεν θα άντεχαν εκ του συστάδην σύγκρουση με τους ιππότες, να τοξεύουν στο σωρό Φράγκων και συμμάχων τους Αλλαμάνων σκοτώνοντας ανθρώπους και άλογα, κυρίως.

Τ δ τ πλθος τν Ρωμαίων κα τ σαγιττολάσι
σφάξασιν τ λογα κ᾿ ο καβαλλάροι πέσαν·
κι φότου ερέθησαν πεζο μέσα ες τ φουσστα,
τ τί ποιήσει οκ εχασιν, θέλαν κι οκ θέλαν.
Μ προ ποθάνουν δικον θάνατον ες τν κόσμον,
λοι παραδόθησαν κι πρίγκιπας τός του.
Οδν γλύτωσαν τινές, μόνη φτωχολογία·
σοι μπορέσαν κ᾿ φυγαν κ᾿ λθαν κ τν Βλαχίαν,
ο
μν γλύτωσαν πεζο κ᾿ λθαν ες τν Μορέαν,
λλους τινς πιάσασιν ο Βλάχοι στν Βλαχίαν,
το
ς λλους πάλε σκότωσαν κ᾿ ρρουχολόγησάν τους.
 
Έτσι όλοι οι τότε άρχοντες του Μοριά αιχμαλωτίσθηκαν και δεν απελευθερώθηκαν παρά μετά από 3 χρόνια μιας και ο Παλαιολόγος απαιτούσε παράδοση φρουριών της Πελοποννήσου και αρνιόταν επίμονα λύτρα σε χρήμα. Ο Γυλιάμος, που έγινε και σύντεκνος με τον βασιλιά βαφτίζοντάς του ένα μειράκιον, αφού συμφώνησαν και οι εναπομείναντες άρχοντες του Μοριά και οι κυράδες των αιχμαλωτισμένων, αποφάσισε ν δώσ γρ το βασιλέως δι τν λευτερίαν τους, τ κάστρον τς Μονοβασίας κα τς μεγάλης Μαΐνης, τ τρίτον κι μορφότερον το Μυζηθρ τ κάστρον.

Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το δεσποτάτο του Μυστρά άρχισε η κατάπτωση της Πελοποννήσου και η διαίρεση του λαού της αφού σχεδόν αμέσως άρχισαν οι συγκρούσεις. Οι κάτοικοι που ήταν κοντά στα κάστρα της Λακωνίας άλλαξαν στρατόπεδο, συνήθως αυτές τις εποχές ακολουθούσαν τον αφέντη του τόπου που ήταν υποτελής πλέον στον αυτοκράτορα της Πολης.
πε εχαν το Γαρδαλεβο σν τ τς Τσακωνίας,
ο δρόγγου γρ το Μελιγο κα τς μεγάλης Μάϊνης.
Ο Σκορτινο ρροβόλεψαν κα σαν μετ᾿ κείνους.

Αν και οι τελευταίοι παλινδρομούσαν μεταξύ Μυστρά και Ανδραβίδας (Andraville). Οι συγκρούσεις ήταν μακροχρόνιες και ολέθριες για την ευημερία του τόπου. Δυστυχώς τον Γυλιάμο δεν το διαδέχθηκαν ντόπιοι και ικανοί άρχοντες μιας και δεν άφησε γιους, με συνέπεια μετά αιώνες συγκρούσεων και αναστατώσεων την πλήρη επικράτηση του Μυστρά (1430) και την τελική παράδοση στους Τούρκους (1460). Αξίζει να σημειωθεί ότι από της πρώτες ενέργειες του νέου δεσπότη του Μυστρά το 1261 μόλις παρέλαβε τα κάστρα ήταν να φέρει Τούρκους μισθοφόρους "ρρόγεψε τος Τούρκους· χιλίους ρρόγεψε κλεχτος κι λλους πεντεκοσίους". Ο ρόλος τους, αλλάζοντας στρατόπεδα, ήταν καθοριστικός στην ισορροπία δυνάμεων κατά τις πρώτες συγκρούσεις. Τελικά έμειναν με το Γυλιάμο που ήταν καλοπληρωτής και στο τέλος τους αποχαιρέτησε με δώρα, με κάποιους από αυτούς να αποφάσισουν να μείνουν μόνιμα κάνοντας μία αποικία στο Μοριά.

λήθεια τοτο γίνετον τι τινς π᾿ ατους
νέμειναν μ προθυμίαν τότε ες τν Μορέαν·
κα
ρισεν πρίγκιπας κ᾿ βάφτισαν τους λους.
ποικεν δύο καβαλλαρίους, δωκέν τους προνοες,
γυνα
κες γρ τος δωκεν, κ᾿ ποιήσασιν παιδία,
που εναι κόμη ες τν Μορέαν, στο Βουνάρβη, στν Ρένταν.

Kατά τον Στ.Ν. Δραγούμη ("Χρονικών Μορέως, Τοπωνυμικά-Τοπογραφικά-Ιστορικά", 1921) οι περιοχές Βουνάρβη και Ρέντα είναι στον κυρίως Μορέα, δηλαδή την Ηλεία όπου και το κέντρο της Αυθεντίας. Ταυτίζονται με το Βούναργο στο δήμο Λετρίνων (ΒΔ του Πύργου, σήμερα ομώνυμος οικισμός και νέο όνομα δήμος Ιαρδάνου) και την Ρετεντού στο δήμο Ωλένης. Επίσης αναφέρει ότι στην ίδια περιοχή απαντώνται οι κώμες Μαλίκι (Νησίον, δ. Βουπρασίων) και Τουρκοχώρι (Ερυμάνθεια, δ. Τριταίας Αχαΐας). Το Μαλίκι προέρχεται απο τον ομώνυμο κατά τα χρονικά Τούρκο άρχοντα Μελίκ ή Μαλίκ, τον οποίο βαπτισθέντα πάντρεψε ο Αυθέντης Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος με την κυρία της Παυλίτσης και του Σαμικού. Που όταν χήρεψε έζησε στην περιοχή της Αρκαδιάς, στην οποία περιφέρεια territorio d' Arcadia υπήρχε άλλη κώμη Μαλίκι (Malichi) αναφερόμενη σε ενετική απογραφή. Ίσως αναφέρεται στο Μαλίκι(Πολυθέα), του Αετού Τριφυλίας.

Π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν α

Απογραφές
Η επαρχία του Λιονταριού (1461)
Η Καρύταινα (Λιοντάρι) (1512-1520)
Ο Δήμος (kaza) της Καρύταινας (1566-1574)
Χωριά Γορτυνίας (1700-1830)
Χωριά και αριθμός οικογενειών Γορτυνίας (απόγραφή Pouqueville)
Απογραφή Γορτυνίας (1834)
Απογραφή Αρκαδίας (1834)
Απογραφή Γορτυνίας (1852)

Ονόματα
Σκορτινοί (13-14ος αιώνες)
Κροκόντηλοι-Αγ.Γεώργιος των Σκορτών (13-15ος αιώνας)
Δημητσανίτες (1461-1574)
Μέλη δημοτικού συμβουλίου Τριπολιτσάς (1700)
Ονόματα στρατιωτικών των Κολοκοτρωναίων (1821)
Γορτύνιοι Πολιτικοί κατά την Επανάσταση (1821)
Γορτύνιοι Αξιωματικοί κατά την Επανάσταση (1821)
Γορτύνιοι Φιλικοί (1821)
Ονόματα Λαγκαδινών (1822-3)
Ονόματα κατοίκων επαρχίας Τριπολιτσάς - Α (1823)
Ονόματα κατοίκων επαρχίας Τριπολιτσάς - Β (1823)
Προαγωγές Γορτυνίων στρατιωτικών (1824)
Δημοτικοί εισπράκτορες Γορτυνίας (1836)
Δήμαρχοι και Πάρεδροι Γορτυνίας (1841)
Φύλλα ποιότητας Δημάρχων και παραγόντων της Γορτυνίας (1849-1850)
Εκλογικά έγγραφα Γορτυνίας [1843 - 1862]
Εκλογικός κατάλογος Γορτυνίας (1865)
Επώνυμα Γορτυνίων 1865 (δήμοι Γόρτυνος, Ελευσίνος, Κλείτωρος και Μυλάοντος)
Επώνυμα Γορτυνίων 1872 (δήμοι Λαγκαδίων και Νυμφασίας)
Επώνυμα Γορτυνίων 1872 (δήμοι Τρικολόνων και Τροπαίων)
Επώνυμα Γορτυνίων 1872 (δήμοι Ηραίας και Θέλπουσας)
Επώνυμα κατοίκων δήμων Φαλάνθου (1879) και Θεισόας (1843)
Μικρά ονόματα Γορτυνίων (19ος αιώνας)

Τοπωνύμια
Mετονομασίες οικισμών Αρκαδίας (1920)
Μεσσαρέα
Τοπωνύμια Βυτίνας
Τοπωνύμια Βάχλιας
Τοπωνύμιο Τσιπιανά
Τοπωνύμιο Ψάρι
Τοπωνύμιο Αρτοζήνος
Τα τοπωνύμια ως πηγή της πρώιμης κοινωνικής ιστορίας των σλαβικών φύλων
Nτρομπολιτσά- Tριπολιτσά- Tρίπολη : μια ιχνηλάτηση
Γορτυνιακά τοπωνύμια σλαβικής ετυμολογίας
Στα χνάρια του περιηγητή Παυσανία στην Αρκαδία
Συνοικισμός Μεγάλης Πόλεως

Διάλεκτοι και Ιδιώματα
Το αρχαίο αρκαδικό γράμμα "Τσαν"
Η αρχαία αρκαδοκυπριακή διάλεκτος
Σύγκριση γορτυνιακού με άλλα ιδιώματα στο φωνολογικό επίπεδο
Συνοπτική παρουσίαση γορτυνιακού ιδιώματος
Το φαινόμενο του τσιτακισμού στα πελοποννησιακά ιδιώματα
H συνθηματική γλώσσα των Λαγκαδινών μαστόρων
To ιδιωματικό στοιχείο στη γλώσσα των απομνημονευμάτων του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη

Ιστορικά θέματα (επιλεγμένα)
Πασάς Mαυραειδής Φαρμάκης
Ιστορική γεωγραφία Αρκαδίας (395-1209)
Δοξαπατρήν τον λέγουσιν, μέγας στρατιώτης ένι
Λυκάων της Αρκαδίας
Φωτάκος: Μάχη εν Τρικόρφοις - 23 Ιουν. 1825
Κανέλλος Δεληγιάννης: Πολιορκία Λάλα
Κανέλλος Δεληγιάννης: Η μάχη του Βαλτετσίου (12-13 Μαιΐου 1821)
Κανέλλος Δεληγιάννης: Η μάχη της Γράνας
Κανέλλος Δεληγιάννης: Έξοδοι Δράμαλη από την Κόρινθο
Κανέλλος Δεληγιάννης: Γορτυνιακός εμφύλιος (1823) και αρχές του γενικού εμφυλίου (1824)
Κανέλλος Δεληγιάννης: Μάχες στο Άργος, Δερβενάκια, Αγιοσώστη, Αγιονόρι
Κανέλλος Δεληγιάννης: Α' Πολιορκία Μεσολογγίου
Κανέλλος Δεληγιάννης: Εκστρατεία στη Δυτ. Ελλάδα, Μάχη του Πέτα
Καταστροφή Ζάτουνας - Απρίλιος 1779
Αναφορές για τα επεισόδια στη Γορτυνία (Ιουν. 1823)
Αναφορά επαρχίας Καρύταινας (Δ' Εθνοσυνέλευση, Άργος 1829)
Επιστολή κατά Κολοκοτρώνη (Εμφύλιος 1823)
Ο Μοραΐτης Πυρπολητής του 1821
Τα άρματα της Καρύταινας (1821)

Μελέτες
Βυζαντινή κρατική ιεραρχία και στρατιωτική οργάνωση
Κυρ Ιωάννης ο Τζερνοτάς
Τάμα στον Δία – Αχαιοί εναντίον Γαλατών (120 π.Χ.)
Στοιχεία για την οθωμανική Ελλάδα
Προδοσίες και θυσία στη Μολδοβλαχία το 1821
Η παράδοση της Πόλης το 1453
Σύντομη ιστορία της Πελοποννήσου (2ος αι. π.Χ – 7ος αι. μ.Χ.)
Το Πασαλίκι του Μοριά
Τα παράπονα των Ανθενωτικών (1450)
Μοραΐτες Οπλαρχηγοί του 1821
Η μάχη της Πελαγονίας (1259 μ.Χ.)
Φορεσιά και Άρματα το 1821
Η Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο
Αυτόχθονες εναντίον Ετεροχθόνων
Αλαμανικός φόρος και βυζαντινά μνημόνια